ΣΙΑ
Την περίοδο των αραβικών επιδρομών που κράτησε πάνω από χίλια χρόνια (500 – 1500 μ.χ.), πραγματοποιούνταν οργανωμένες κατακτητικές εκστρατείες. Ήταν ληστρικά φουσάτα που οργάνωναν πολεμάρχες για ληστείες και πιάτσικα με τα οποία αρπάζανε τα γεννήματα του κόσμου, τα ζώα του και τους ίδιους τους ανθρώπους για τα σκλαβοπάζαρα.
Αυτές οι επιδρομές γίνονταν κυρίως στα νότια παράλια του νησιού. Τα ισχυρά φουσάτα αφού λεηλατούσαν τα παράλια, έπαιρναν το δρόμο για το εσωτερικό ως την πρωτεύουσα, που πάντα είχε πιο πλούσιο πλιάτσικο. Η πορεία προς την Λευκωσία ήταν ο δρόμος που κατασκεύασαν οι Ρωμαίοι (η σιηερόστρατα, όπως την ονόμαζαν οι ντόπιοι), και ήταν περίπου ο σημερινός δρόμος Λευκωσίας – Λεμεσού. Η κοινότητα ήταν δίπλα από το πέρασμα, μα τα φουσάτα δεν μπορούσαν να την ανακαλύψουν, γιατί ήταν στημένη σ΄ ένα λεκανοπέδιο που περιβάλλετο από βουνά και μάλιστα κατάφυτα με ψηλά δέντρα, κυρίως πεύκα και πυκνή βλάστηση. Έτσι ήταν προφυλαγμένη από τα μάτια των επιδρομέων, γιατί ήταν μέσα σε Σιάσμα. Έτσι γεννήθηκε η Σια, σαν όνομα κοινότητας.
Το λεκανοπέδιο που κτίστηκε η κοινότητα, εκτός από το αμυντικό πλεονέκτημα του σιάσματος, είχε ότι χρειαζόταν για να συντηρηθεί. Δύο ποτάμια, που έτρεχαν το νερό τους ολόχρονα. Η περιοχή μεταξύ των ποταμών (1 χιλιόμετρο περίπου) είναι κυρίως βραχώδες και σε αρκετό υψόμετρο από την κοίτη των ποταμών, με τρόπο που το χωριό να μην αντιμετωπίζει τον κίνδυνο πλημμύρων. Δίπλα στα ποτάμια, χωράφια σχηματισμένα από προσχώσεις και συνεπώς εύφορα, μπορούσαν να αποδώσουν κάθε είδους προϊόντα.
Η υλοτομία που ήταν η μόνη πηγή θέρμανσης και ενέργειας, ήταν εύκολη ακόμα και αποδοτική, γιατί προμήθευαν τις πεδινές κοινότητες.
Η γεωγραφική της θέση μαζί με το γεγονός ότι είναι η πρώτη πευκόφυτη ημιορεινή περιοχή, μετά τη Λευκωσία, την κάμνει περιζήτητη για την απόκτηση μόνιμης κατοικίας.